Agape.

Las het ergens.
Een man die schreef over de liefde.
Je vind het ook terug ergens in de bijbel:
In Korintiërs.
Nee ben niet zo’n vrome.
Maar het intrigeerde me door de dualiteit van het woord.
Tenminste zo voelt het voor mij.
Agape,
beleven.
Echter zeer zelden of zelfs nooit.
Voor mij;
een niet meer eindigend orgasme.
Nee niet op fysiek niveau maar veel verder.
Begeven op een spiritueel niveau.
Geen begin of einde, tijdloos.
Het is.
Daar naar steeds weer terug verlangen.
Het is zo uniek,
uniek.
Agape kun je niet naar streven, afdwingen of naar werken.
Agape gebeurd ooit op een tijd of plaats.
Ik zal het nooit weten.
Wat blijft is de herinnering en steeds verlangen naar:
Agape…

Met a’ga•pe wordt een door beginselen geleide of beheerste liefde bedoeld. Ze kan al dan niet genegenheid en warme gevoelens inhouden. Deze liefde richt zich op de behoeften van de ander, zoekt wat het beste voor de ander is en laat de ander de vrije keus om die liefde te beantwoorden of niet. (Bron: Wikipedia)