Eigen leven.

Eigenlijk wil ik schrijven over een paar opmerkelijk woorden.
“Ik heb mijn eigen leven”.
Diegene die ze zei heeft daar eigenlijk alles mee gezegd.
Kan er niets aan toevoegen.
Het ontslaat ons beide van enige verantwoordelijkheid naar de ander.
Ik was op een grote beurs voor gehandicapten.
Ik dacht aan die woorden.
Deze beurs met allemaal nieuwe technieken.
Technieken voor mensen die moeilijk kunnen.
Zij willen zo graag;
een eigen leven.
Zijn daarvoor echter afhankelijk.
Afhankelijk van technieken, naasten.
Het leven begint met afhankelijk, eigen leven, weer afhankelijk.
Veel mensen ontmoet en gesproken.
Hun levensdoel.
Een eigen leven samen met de ander, voor de ander.
Ik voelde me bevrijd van een last die nooit de mijne was.
“Ik heb mijn eigen leven” zegt alles over de persoon die het zegt.
Een eigen leven,
niet mogelijk zonder de ander.
Voor een gehandicapte niet maar zeer zeker ook voor de niet-gehandicapte.
Zou dat besef er zijn?
“Mijn eigen leven” wordt anders heel eenzaam…