Een man kijkt.

Zijn lichaam speelt Repelsteeltje.
Verliest het van zijn enorm wezen.
Hij wil controle.
Maar hij kan niet meer.
Het controleert hem.
Maakt hem moe.
Steeds weer, steeds weer.
Het laat niet los.
Zijn bewustzijn staat hem in de weg.
Want hij zou zo graag.
Even over het randje.
Dan weer terug.
Er is geen terug.
Het beangstigd hem.
Sterker als hij moe.
Waarom komt het steeds terug?
Waarom wordt hij niet gelaten?
Zijn wezen.
Vrij van die druk.
De druk van moeten.
Steeds weer ziet hij haar ogen.
Ogen van onderdrukt verlangen.
Smachtend,
naar zijn teken, antwoord.
Maar hij zegt niets,
hij kijkt.