Cirkel.

Een vriend nodigde me uit voor een klassiek concert zondag.
Een bevriend dirigent had hem gevraagd om Contrabas te spelen.
Benefiet concert voor een jong overleden percussionist.
In het wit besneeuwde landschap doemde het oude Maria Roepaan klooster op.
Zwarte kraaien vlogen om de enorme torens.
Het was een spookachtig beeld midden tussen de weilanden en de kronkelende Niers.
Daar in de kapel zou het concert plaatsvinden.
Ruim een uur voor aanvang arriveerden wij zodat mijn vriend nog kon repeteren.
Het gaf me de tijd om even rond te dolen in het enorme gebouw.
Hoge lange stenen gangen met enorme gebrandschilderde Gotische ramen.
De sneeuw buiten, fel wit licht weerkaatste de kleurrijke Bijbelse taferelen.
Zware eiken deuren, enorme foto’s op de muren.
Jaren ‘50, ’60, geestelijken, nonnen en verpleegsters in hun witte uniform.
Ik herinnerde me een oude foto van mijn moeder als verpleegster.
Ook hier in dit oude klooster.
Zij ontmoette hier mijn vader voor het eerst.
45 jaar geleden allemaal hier waar ik nu sta.
Ik duwde een zware eikendeur open en werd overweldigd door een enorme kakofonie van zo’n 50 muzikanten die hun instrument stemden.
Het voelde alsof het zaadcelletje van mijn vader het eitje van mijn moeder bereikte.
Mijn ontstaan.
Een teken van de dirigent; ze speelden “Little Drummer boy”.
De enorme pauken en plots slechts de drum.
Het geluid weerkaatste tegen de hoge muren en was zo overweldigend.
Ik sloot mijn ogen en hield mijn adem in.
Ik dacht aan onze Yoshi vanmorgen in zijn concert op drums.
De cirkel is rond…