Oude zanger.

Ik zag hem,
zondag.
Een met groeven doorleeft gezicht.
Evenals zijn stem.
Hij zingt over het leven zoals het is.
Zonder gouden randjes.
Puur, back to the basic.
Ik laat me graag meevoeren naar de donkere barretjes.
De gemiste kansen, de gebroken liefdes.
En over haar daar op haar voetstuk.
Haar schoonheid of juist het gebrek daaraan wat haar mooi maakt.
De verloren zoon,
dochter.
Over plaatsen waar we willen zijn.
Het Utopia.
Maar altijd te weinig geld,
liefde of geluk.
Maar dat hij daar gewoon staat met zijn gitaar.
Kan nooit beter,
de oude zanger…

(Voor Lou Reed, eenzaamheid en een goeie whisky).