Niemand.

Altijd als ik van hem kreeg zei hij:
Dat heeft niemand!
Hij liet mij door het gekregene voelen hoe speciaal ik was.
Want ik was toch maar de enige die had.
Wrang om het later het op vele plaatsen te zien.
Of eigenlijk zag ik het pas vele jaren later.
Als kind niet.
Je wereld zoveel kleiner.
Hij nam je mee op zijn brommertje.
En alleen jij, geen ander kind samen op zijn brommertje.
Naar de kermis in de Mortel.
Ik heb nooit begrepen wat een leed er achter zat.
Het vervult me met een enorme woede, verdriet.
Maar ook met blijdschap want ik gaf hem als kind;
Zijn eigenwaarde.
Nu maakt het me ook bewust.
Bewust van de kracht die een mens bezit.
Mensen nu,
raken hopeloos in paniek om een griepje.
Ze zijn als allemaal.
Niemand verteld hen over hun kracht.
Niemand zegt hen ooit: dat heeft niemand…