Ridderplein.

Het plein in Gemert.
De kerk, het stadshuis en natuurlijk het kasteel.
Misschien herinnerd u zich nog een van mijn spinsels.
Ik schreef toen over mijn eerste busreis.
5 of 6 jaar oud was ik.
Met zo’n oude Zuid-Ooster bus van Erp naar opa en oma in Gemert.
De deuren die automatisch open gingen.
Wonderen van techniek!
Geen OV of strippenkaart gedoe.
Gewoon met guldens betalen bij de chauffeur.
De buschauffeur een absolute autoriteit.
Vol ontzag keek ik naar zijn handelingen.
Hij had zo’n grijs metalen kastje met ’n handeltje waar hij aan trok.
Er kwam dan een kaartje uit.
En dan die geur in de bus.
Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven maar ik zou het uit duizenden herkennen.
Het zijn misschien ‘n 10 luttele kilometers van Erp naar Gemert.
Maar toen een absolute wereldreis voor mij geheel alleen.
En dan aangekomen in Gemert op dat immense Ridderplein.
De spanning want staan Opa en Oma er al?
Ja bij het grijs groene metalen bushokje.
Het is niet meer.
Nu staat er een of ander standbeeld.
Ook het bloemenkioskje en het boekenzaakje zijn niet meer.
Nu een makelaar en een groot bankgebouw.
Wat is nou met die zogenaamde huizen en krediet crisis?
40 jaar later zit ik hier op het terrasje bij het Ridderplein.
Drink ’n koffie en mijmer van toen ik klein was.
Het plein is ook een stuk kleiner als in mijn herinnering.
Ik start mijn V-4 geef gas en kijk nog even om:
machtig, de herinnering,
een baken van mijn jeugd,
het Ridderplein…