'n Dag.

Zomaar een dag in juni.
Ik neem het als een dag als alle andere.
De tijd is meester.
Dan even kijk ik,
kijk ik op de kalender.
Daar prijkt het cijfer.
Niet anders dan de 364 andere cijfers.
Echter de vierde juni.
Lang geleden,
heel lang geleden maar toch als gisteren.
Die dag bepaalde alle dagen die daar op volgden.
Ik wil er niet bij stil staan.
Leg je handen op mijn ogen.
Verblind me voor mijn verleden,
de toekomst.
Ik weet jij kunt niet.
Jij weet ik kan niet.
Maar zullen we even,
even vergeten.
Vergeten de herinnering.
Zou je me dan weer lief kunnen hebben.
Zoals toen.
Toen we nog niet wisten.
De toekomst morgen was.
Het verleden gisteren.
Slechts ’n dag…