Ondanks.

Soms kijk ik in zo’n diep zwart gat.
Een niet te vullen leegte.
Dan weet ik het niet.
Niets te schrijven.
Zelden maar toch;
nu weer.
Zal dan maar ik vertellen over een schermtoernooi?
Beschamend hoe slecht ik schermde.
Mijn jaren trainen en trainen.
Dan die enorme teleurstelling.
Ik heb het niet meer.
Niet meer.
Ik geef toe, mijn hersenletsel blijft meester.
Dat ik ondanks dat toch op de schermloper sta,
is geen doekje voor het bloeden meer.
Eerder het bloeden zelf.
Waar haal ik de motivatie nog vandaan?
Mijn oude vriend zei:
nog even in de sporthal kijken.
Kijk hoe mooi.
Niemand op de tribune.
Alles krioelt door elkaar.
De schermers, hoofdsecondanten, vaders, moeders en kleine kinderen.
Een heel familie gebeuren.
Dat is schermen!
Och ik verloor bijna alles.
Ik was toch lekker deel van dit geheel.
Ondanks…