11/mei/09

Mijn volk.

De ex-Marinier lachte.
vaderlandsliefde?
Het was zij of ik.
“Je denk enkel an je eige hachje”.
’s avonds zag ik een film, “de Punt”.
Geklets en gebakkelei.
Ik hoorde mezelf zeggen: “hou ’s effe stil het gaat over mijn volk!”
Mijn uispraak verwonderde mijzelf.
Mijn volk?
Niet echt maar ik voelde toch een enorme verbondenheid.
Hun strijd, hun trots.
Niemand begreep want zij waren de ‘kinderen van’.
Slechts een geërfde trots.
Maar zij vochten voor iets.
Niet voor vaderland, geld of vrijheid.
Maar om hun ware identiteit.
Ik denk dat dat moeilijk uit te leggen valt.
Zij lieten het leven uit trots.
Zij die het ontnamen, uit een soort opportunisme.
Voor hen slechts “domme Patjepeeërs” uit de Molukken.
De verantwoordelijken?
De politiek.
Och wat zal ik zeggen?
Trots trekt geen kiezers.
Nu regeren dezelfde politieke partijen.
Ook weer ‘De kinderen van’.
Trots speelt geen enkele rol
Slechts het electoraat.
Ik voel hetzelfde onrecht.
Mijn trots zegt me…

(Naar aanleiding van de Treinkaping van mei ‘77 in het Drentse “de Punt” door kinderen van Molukkers die al 30 jaar vochten voor een vrij Molukken zoals jaren eerder beloofd door de Nederlandse regering (CDA en PvdA)).


Reacties