Poort.

Zoals altijd tast ik in het duister.
Maar hoe duister?
Soms gevraagd maar vaker ongevraagd.
Vertellen zij,
de verhalen.
Daar was het toch weer;
Dat “Hondje”.
Achter elke glimlach schuilt een onzeker gevaar.
Maar ook een poort naar nieuw geluk.
Ik weet het niet.
Of toch?
Het ligt steeds weer bij mij.
Zou ik hem open maken?
Wat zal ik erachter vinden?
Beter dicht laten?
Dan die verhalen.
Over hen die het niet konden.
Zij lieten of beter gezegd; bleven.
Kozen het einde waar geen begin was.
Een wanhoopsdaad.
En dan zij die enkel constateren maar geen oplossing bieden.
Slechts toeschouwers.
Ik weet ik draag het in me.
Steeds weer dat zoeken.
Ik wil schreeuwen.
Naar het antwoord.
De antwoorden.
Hoe kan ik nu denken dat ik het weet?
Poort, poort naar nieuw geluk…