Nieuw doel.

Ja we kunnen allemaal lekker mopperen op ons landje.
Dat is niet goed, zus is niet goed.
Dan een toevallige ontmoeting met een Fransman uit Parijs.
Hij sprak over Nederland alleen maar positief.
Kunt u zich voorstellen alleen maar superlatieven over “ons landje”?
Begon me ongemakkelijk te voelen.
Moest ik ontkennen in mijn du pain, du Boursin, goed gedaan jochie Frans?
Wat weet ik?
De altijd negatieve dingen die de NOS, NOVA, Pauw en Witteman “door mijn strot duwen”?
Objectieve journalistiek dikke neus!
Gekleurd evenals van deze Parijsenaar.
Maar wel de andere kant.
De kant van een Fransman!
Een ooggetuige.
Iets is pas positief of negatief in verhouding tot iets anders positiefs of negatiefs.
Wat later ontmoette ik een oude Indische vrouw.
Echtgenote van een Chinese professor in TCM.
(Traditionele Chinese Medicijnen).
De professor sprak me in Chinees toe.
Ik kon er natuurlijk geen hout van verstaan.
Wel de taal van zijn vrouw.
Indisch.
Als mijn oma.
Ze liet me proeven.
Eten uit haar land.
Nee ik spreek geen woord Indisch.
Maar wel de taal van samen eten.
Bijna ondenkbaar voor ons Nederlanders.
Een warm onthaal door totaal onbekende mensen in een vreemde stad.
Onbewust gaf de oude Indische vrouw me meer als spijzen uit een ver land.
Ze gaf me een nieuw doel.
Want ook zij schrijft over mijn thema.
Kom ons nog een keer bezoeken zei ze…