Verder.

Iedere keer overvalt het me.
Het verandert.
Niet ten goede of ten kwade.
Het is slechts de tijd.
Soms wil ik het vasthouden.
Maar dan weet ik,
voor alles staat zijn tijd.
Alles gaat voorbij maar het komt ook weer.
Ik wil meester zijn.
Meester over de tijd.
Maar ik weet niet waarom het zo gaat.
De tijd is steeds meester over mij.
Van ver af was het zo mooi.
Op die momenten dacht ik het is voor eeuwig.
Maar dan toch maar voor enkele uurtjes of minuten.
Ik hoop dat het me ooit vergeven wordt.
Maar ik dank de tijd, het brengt me verder maar ook dichter.
Dichter bij mezelf, dichter bij bij,
bij jou.
Misschien niet in het hier en nu.
Maar daar waar het nu niets zegt en ook niet het voorbije of toekomst.
Het tijdloze kruipt onder mijn huid.
Neemt langzaam bezit van mij.
Hoe kan het anders zo zijn?
Aan de oppervlakte kun je zien.
De werkelijkheid.
De klok tikt zachtjes verder,
verder en verder…