Oud.

Mijn oude Maître vroeg me:
“Hast du lust mit zufahren nach Bonn?”
De heren wereldcup Floret schermen in Bonn of wel “der Löwe von Bonn”.
Moest wel lachen; een paar weken terug bevond ik mij nog als enige
Nederlander tussen allemaal Chinezen met acupunctuur en nu,
nu introduceerde mijn Oekraïense Maître me bij de hele wereldtop op Floret.
Russen, Witrussen, Japanners, Fransen, Duitsers, Hongaren etc., etc..
Hij kende ze allemaal persoonlijk, sommige heeft hij zelf nog getraind
of heeft hij nog samen mee getraind.
Wel grappig om tussen die Russen te zitten; het enige wat ik kon verstaan was:
‘njet’ en ‘Wodka’ naja dat was in ieder geval meer als bij die Chinezen.
En dan zijn verhalen over de hier aanwezige nog echte afstammelingen van de vroegere Tartaren.
Deze verhalen gaven aan het schermen een nog grotere mythe status.
Geweldig en ik mag hier direct getuige van zijn!!!
En dan; ooit Fransen of Japanners gehoord die zich opwinden?
Maar goed dat er geen ondertiteling was…
Even zag ik mezelf weer schermen met mijn oude schermvriend.
De adrenaline, het zweet.
Je compleet stuk gaan,
het schreeuwen en het publiek.
De ontlading,
de emoties.
Ik zou nog even willen,
even mijn lichaam mee krijgen tot deze prestaties.
De finale; tussen een Fransman van 27 en een Fransman van 30.
Ik was 27 met mijn ongeluk.
Het realiseerde me plots dat ik daar nooit meer op dat niveau op het tableau zou kunnen staan.
Mijn herstel heeft teveel van mijn lichaam geëist.
Ik heb van alles gewonnen echter niet van de tijd.
Mijn lichaam doet het weer helemaal, maar nu;
nu te oud…