Sep.

Hij was er ’n dikke 16 jaar.
Eens zomaar aan komen lopen bij een vriendin.
Eigenlijke een jammerlijk scharminkel.
En toch ontpopte hij zich tot de schrik van onze straat.
Voerde een schrikbewind tegen de plaatselijke muizenpopulatie.
Paradeerde iedere dag met van zijn vangsten.
Plots op een dag, ik denk dat hij toen met besloten heeft om
met pensioen te gaan, ving hij niets meer.
Naja meneer ad alleen nog het fijnste van het fijnste blikvoer.
En wij konden ondertussen niet meer slapen van de herrie
van de muizenfeesten op zolder.
Langzaam zag je de eens zo trotse zwarte kater slechter en slechter worden.
Zijn ouderdomsgebreken stapelden zich op.
En toch ging hij steeds onder luid protest mee naar de arts.
Hij werd maar niet meer beter.
We zagen hem steeds meer lijden.
Hij wist zich met zichzelf geen hemelse raad
Na dagen familieberaad besloten we hem een waardig einde te gunnen.
Dinsdagavond ging hij, deze keer zonder enig protest, mee naar de arts.
Hij nam het spuitje met waardigheid.
In een rietenmandje met zijn rode dekentje hebben we hem begraven.
Een knuffelbeestje van Jetske.
Zijn voerbakje van Yoshi.
Sep je was een deel van onze familie.
Dank je voor de leuke tijd die samen gehad hebben…