Het was.

Heel even tastbaar zo dicht bij.
Maar ze was verder,
verder weg dan hij dacht.
Het ongelooflijke was,
hun beider zijn.
Alsof zij zich begaven in het duivelsoog.
Oog van een orkaan.
Een merkwaardige stilte en rust en met om hen heen
een razende storm.
Even dacht hij het weer te voelen.
Het is er nog steeds.
Maar wie zal het toegeven?
Zo rationeel besloten wat eigenlijk geen keus was.
Maar goed misschien was het slechts zijn gevoel.
En dan het afscheid.
Toen wist hij het bijna zeker.
Hij durfde bijna niet te kijken.
Bang voor de teleurstelling dat dat ene niet meer zou zijn.
Hij keek.
Het was…