Spijt, geluksgevoel.

Ik besef me plotseling.
De dingen die ongrijpbaar zijn.
Toch ergens heb ik grip.
Maar het ligt vaak in de toekomst.
Voor mij nog in zekere zin maakbaar.
Het verleden,
reeds bepaalt.
Spijt maar ook een geluksgevoel.
Het was toch maar ikzelf die het in beweging heeft gezet.
Spijt, soms niet afgemaakt of verloren.
En hoe maakbaar is dan die toekomst?
Leg soms ergens iets neer niet wetende,
eigenlijk nooit wetende.
Wat en of er iets uitkomt.
En dan plots,
plots vele mogelijkheden.
En dan de keuze.
Mijn natuur het willen.
Ik weet dat de tijd.
Me uiteindelijk redt.
Krampachtig probeer ik het vast te houden.
Het glipt me door de vingers.
Mijn willen, zoveel.
Het alles.
Dan soms spijt maar toch vaker geluksgevoel…