Voornemen.

hebt u dat nou ook?
Nieuwe jaar, nieuwe voornemens.
Dan ook dat vertwijfelende.
Want ook vorig jaar,
allemaal voornemens.
Welke is nu uitgekomen?
Is dat uiteindelijk belangrijk?
Ik denk dat het belangrijkste is de intentie.
Nou moet ik zeggen dat mijn voornemens grotendeels
bewaarheid zijn geworden.
Ik hoor u nu zeggen:
Ja puh zeker geen voornemens genomen!
Toch heb ik ooit eerder geschreven;
ik neem iets voor dat gaat lukken maar ik weet helaas nooit wanneer.
Voor sommige mensen niet te begrijpen of hebben geen
geduld daar voor.
Enkel omdat velen mijn voornemen als gewoon niet haalbaar achten.
Ik dacht dat dat altijd nog door mij zelf te bepalen is.
Waarom willen mensen altijd iemand overtuigen dat een voornemen of doel
niet haalbaar voor hem of haar is?
Uit bescherming voor die bewuste persoon voor een desillusie?
Ja en wat dan nog het is dan toch zijn desillusie!
Of zit er iets in van; stel hij haalt het waar blijf ik dan met mijn geloofwaardigheid.
Dus uit een soort opportunisme.
Het ergste is nog dat ze iemands hoop en geloof er mee weghalen.
Hun motivatie, hun optimisme.
Ooit heb ik besloten dat ik acupunctuur ga doen.
Ja en hoe dan?
Dat wist ik niet zoals ik nooit weet hoe ik iets ga doen wat ik me voorneem.
Alleen dat ik het ga doen.
De terechte “waaroms” dat ik het niet zou kunnen te over.
Slechts èèn “waarom” waarom ik het wel kan.
Mijn voornemen…

(Al enige tijd krijg ik les van een Chinese arts en help ik mensen met acupunctuur).