Ze is.

Ik probeer steeds weer.
Een krampachtige zoektocht naar dat ene.
Wat is dat dan?
Het geluk?
Soms vind ik het.
Ergens,
een moment of ogenblik.
Als ik mijn ogen sluit zie ik haar.
Ze is altijd,
altijd,
gewoon,
zo oorspronkelijk,
altijd origineel.
Zonder voorbehoud.
Want zij is het gewoon.
Als ik ze in mijn armen sluit voel ik,
het stukje wat geen vrouw me ooit gegeven heeft.
En toch slechts meisje.
Ze accepteert mijn ik.
Dat stukje ik wat ook zij is…