08/dec/08

Berichtje.

Ik las het haast achteloos.
Een berichtje.
Mijn naam had er eigenlijk moeten staan.
Zou ook als ik niet anders besloten had.
Iets zei me toen dat ik er nog niet klaar voor was.
Maar wanneer ben je klaar voor iets?
Alsof ik me nu in een soort tussenstation begeef.
Een mooie vrouw zei eens dat ik niet meer zou kunnen.
Niet dat ik niet kon maar juist niet méér.
Ze heeft denk ik gelijk.
Echter iets in me zegt me dat ik het verplicht ben.
Verplicht aan mezelf.
Een belofte kun je breken.
Maar ook aan jezelf?
Ik ging met een vriend naar een concert van een strijkers ensemble.
Onbekende zware stukken van Ravel.
Ik keek door de hoge ramen naar buiten hoe de sneeuw
neer dwarrelde op de bomen.
En dan Ravel’s verwoording voor afscheid.
De Cello in gesprek met de Altviool.
Een dialoog tussen mijn oude ik en mijn nieuwe.
Daar naast, twee violen als mijn geweten.
Ik gleed weg in een roes van klanken eens bedacht door een
man met hersenletsel.
Hersenletsel als bron.
Hersenletsel als vraag maar ook als antwoord.
Ik zelf en alleen ik zelf ben de componist en de uitvoerende.
Een berichtje.
Applaus voor Ravel.
Voor mij?


Reacties