Vraag.

Zittend aan een tafel voor twee zag ik je zitten.
Een caleidoscoop van kleuren omringen je hoofd.
Maar toen ik goed keek was het slechts een beeld in mijn hoofd.
Het zou te mooi zijn, het is slechts een herinnering.
En zijn herinneringen niet altijd mooier als de werkelijkheid?
Misschien moet ik je daar laten en mezelf terug roepen.
Terug naar de plaats waar het ooit begon.
Toch blijft het verlangen naar dat stukje authenticiteit.
Is dat de liefde?
De liefde als een waarheid dat geen leugens kan verdragen.
Maar is die waarheid eigenlijk niet een grote leugen?
Koesteren wij niet allen die leugen?
Het draagt ons even weg van de werkelijkheid.
Een werkelijkheid met slechts verantwoordelijkheden.
Zou je daarom niet nog even kind willen zijn.
Zich nog niet bewust van zijn omgeving.
Een wereld niet groter als jezelf.
Met jij en alleen jij als enige maatstaf.
Onschuldig want je weet nog niet wat goed, wat slecht is.
En eigenlijk wat doet het er toe?
Het is de ervaring wat je er mee doet.
Het slechte met in de kiem het goede.
Maar evengoed anders om.
Ik blijf slechts zitten met die prangende vraag:
wat als het anders was geweest?
Zou ik dan ook zeggen ik heb geen spijt.
Maar had ik überhaupt een keuze?
Ben ik slachtoffer van het lot.
Ieder bepaalt zijn lot zelf zegt men wel eens.
Als dat zo is; wie bepaalt dan wat ik als lot bepaal?
Tja; vraag…