Foto's.

Lus ie ’n bakkie?
Een vitale grijze oude man.
Terwijl hij een shaggie draait zegt hij:
“ik was er bij in ’77”. Was nie gemakelijk.
Nachten hebben we bij die verrekte trein gelegen.
As d’r iets bewoog hak ’m op de korrel.
Koekie?
Ja die jongens nu in Afghanistan, die hebbe ’t nou ook nie gemakkelijk.
Toen ook, de hele wereld keek toe joh.
En dan die aasgieren van ’n journalisten, so…
Nou van mij moge ze ’t hebbe.
En toch ik snapte die Molukkers ergens wel.
Die mosten ook wat.
Toch?
Maar wat een teringlijers.
Ze ware so link as ’n deur.
En Den Haag mar treuzele!
Wat mosten we?
Shit man 2 gijzelaars en 6 kapers!
Mot je effe keike hoe we wonen.
Jaa ’t is nie groot, we wonen hier mar ’n paar maandjes per jaar.
Foto’s aan de muren van een roemrucht verleden.
In mariniersuniform, met de koningin, ere medailles.
Tja mijn leven nu?
Of ik nog terug wil?
Nuh joh, heb die condisie nie meer.
Och uit zo’n kist zou ‘k nog wel us willen springe.
Ik denk dat die jonge knape nog een harde dobber hebbe aan deze ouwe rot.
Maar man alles is zo verandert.
Hé man als je nog ’s in de buurt ben, kom nog ’s langs;
heb van die tijd nog ’n boel foto’s…

(Toevallige ontmoeting met een oud marinier die in ’77 bij de treinkaping door Molukkers was).