20/okt/08

Denken, bedenken, ik...

Ik bedacht zo op een dag.
Zoals zo vaak overzie ik niet.
Het begin of het einde.
En op de laatste plaats de weg daar naar toe.
Ik bedenk ook niet dat het waarschijnlijk onbereikbaar is.
Alleen dat ik dat ga doen.
Een niet aflatend vertrouwen dat me de weg gewezen wordt.
Ook daarop vertrouwende dat het geen eenvoudige weg zal zijn.
Tegenslagen behoren nu eenmaal bij mij.
Zonder tegenslag, geen gevecht.
Zonder gevecht geen overwinningsroes.
Soms bestaat de overwinning slechts daaruit dat ik het gewoon geprobeerd heb.
Ik zet door.
Dan de eerste tekenen van succes.
Ik moet dan in mezelf glimlachen.
Ik bedenk me tevens de lange weg die ik nog te gaan heb.
Maar was ik er niet aan begonnen, was ik nooit tot dit punt gekomen.
Had ik slechts die enorme weg voor me.
Nu heb ik ook nog een weg achter me.
Dat op zich geeft een overwinningsgevoel.
Ik was laatst op een lezing over apathie bij mensen met een NAH.
Volgens de deskundigen is dit 100% bij contusio cerebrie patiënten.
Is die diagnose dan verkeerd bij me gesteld?
En heb ik helemaal geen contusio??!!
Volgens mij hoort het bedenken van iets niet bij apathisch zijn.
Toch?
Apathisch kan ook zijn, met alleen het bedenken en daarna nooit uitvoeren.
Mijn kop zit vol bedenksels.
Ook nooit uitgevoerde omdat blablabla, honderden reden waarom niet gedaan.
Maar dan toch begin ik aan iets.
Voor sommige te snel voor andere te langzaam.
Och voor mij is alleen al het bedenken.
En dan het gewoon doen tegen alle conventies van NAH in.
Nieuwe ideeën, nieuwe mensen, een nieuwe wereld.
Denken, bedenken,
ik…


Reacties