Moment.

Volgens de Boeddhistische filosofie is het iets heel zeldzaams om als mens
geboren te worden en de gelegenheid te krijgen om jezelf te ontwikkelen.
Daarom zou je ook van elk moment gebruik moeten maken.
Elk vluchtig moment als een kostbaarheid beschouwen en niet op morgen rekenen.
Maar ik wil me ook in vergetelheid kunnen storten.
Het moment nemen als het moment.
Die vergetelheid als basis nemen om te ontwikkelen.
Maar niet bewust van dat moment.
Het is slechts dat moment.
Later als ik terug denk aan die momenten wil ik,
wil ik terug naar dat ene moment.
Maar het moment herhaalt zich nooit.
Steeds weer anders op een moment dat je niet weet.
Ik zag tranen in haar ogen.
Diezelfde ogen van ooit liefde en geluk.
Waren het slechts vluchtige momenten?
Als ik haar tranen weg zou nemen zou ik mezelf het moment ontnemen.
Het zou niet wederkeren.
Mij slechts wanhopig achterlaten zoekende,
zoekende steeds weer naar dat moment.
Ik moest denken aan Colhoe’s “11 minuten”.
Eigenlijk een leven lang zoekende.
Het tragische; gevonden, langdurig of vluchtig,
slechts ’n moment…