Wat fluistert het zwijgen van eeuwenoude generaties in jouw ziel?

Vorige week was ‘n weekje geschiedenis.
Mijn Indische geschiedenis.
Een toneelstuk in de schouwburg van Nijmegen.
Brown sugar baby.
Daarna met een paar toeschouwers uitgenodigd voor
een gesprek over dit stuk.
Toevallig?
Het leek alsof het had moeten zijn.
Kreeg deze stelling of vraag mee naar huis.
Een man spreekt me afloop aan.
Ik kon het niet.
De volgende dag naar Bronbeek.
Tehuis en museum van oud KNIL’ers.
Is vernieuwd en kon nu struinen in archieven.
Vond mijn opa.
1935 Ging hij naar de Indonesië.
Hij was net een maand 20.
Eigenlijk nog kind.
Als krijgsgevangene 16 maanden Birma spoorweg.
15.000 gevangenen overleden waarvan 2782 Nederlanders.
Mijn opa overleefde.
Ja, wat fluistert de eeuwenoude generatie in mijn ziel?
Het besef wat mijn opa en ik gemeen hebben.
Staande weten te houden in een wereld die niet de jouwe is.
Zijn eigen wereld bestond niet meer.
Een verloren jeugd aan de Birma spoorweg.
Wat bleef was het zwijgen in mijn ziel…….