Oude schermer.

Beetje eenzaam in een hoekje van een giga sportzaal.
Geluid van schreeuwende schermers.
piepende melders, groene, rode lichten.
Zat hij, beetje ineengedoken,
hoestend, was er duidelijk niet goed aan.
Zijn eenzaamheid voelde zo,
zo, tja geen woorden voor…….
Ik begroette hem,
kende hem, eerder getroffen op vele wedstrijden.
Hij zei, hoestend en proestend:
doe J de groetjes van me.
P, dan weet hij het wel.
Ik knikte.
Ja, zei hij met een glimlach,
dat waren tijden, anders,
anders dan nu.
Ik voelde respect maar ook iets treurigs.
Het trof me diep.
Ik wist niet of hij zich gewoon niet goed voelde of,
of gewoon op was.
Ja op.
Ik was als beginnend jonge schermer getuige,
getuige van J en P’s glorie.
De mijne toen;
begon.
Eens komt het einde.
Ja, maar wanneer moet je stoppen?
In de auto terug naar huis moest ik denken,
denken aan de oude schermer.
Voelde mijn lijf.
Eigenlijk,
eigenlijk is het altijd te laat…….