Mega pixels.

Ze stuurde me een foto.
Moest denken aan een liedje van Boeijen;
“Foto van een mooie dag”.
In die tijd nog op echt papier.
Ik herinner me als kind de “doka”.
Toch wel bijna obscure donkere kamer met rood licht.
Ontwikkelen van een filmrolletje.
Grote projector.
Dan de 3 chemische baden waar het papier in moest weken.
Langzaam zag je steeds duidelijker de foto foto worden.
Hoe slecht of hoe goed,
altijd een verrassing.
Nu miljoenen per dag.
Verrassing?
De foto heeft zijn magie verloren.
Boeijen bedoelde het anders.
Niet mega pixels op een schermpje.
In je hoofd 3 dimensionaal.
Een verhaal.
Niet uit te drukken op een schermpje…….