Ogen van mijn vader.

Was gisteren bij de kunstexpositie van ome Theo.
7 jaar jongere broer van mijn vader.
Ons gesprek over kunst, over het verleden.
Een triest verleden.
Onze Jan die wist er helemaal niets vanaf.
Heel zijn kamp verleden.
Ik heb alle brieven en documentatie van die tijd.
Hij heeft geluk gehad in dat kamp.
Ze waren heel humaan daar.
Ik knikte en dacht:
jij geboren in de jaren ’50
het veilige Nederland.
Mijn vader geboren in een kamp tijdens de oorlog.
Vechten voor een kommetje rijst.
Ik kende de verhalen van oma via mijn moeder.
Ik dacht wat is humaan?
Wat is waarheid?
Wat is, er iets van af weten?
Brieven en documentatie?
Ik zag de ogen van ome Theo
Dacht aan de ogen van mijn vader.
En eigenlijk begreep ik toen pas mijn vader.