De sabel.

Hij zei met een ernstig gezicht:
ik zag je les geven,
je bent een echte sabel schermer hè.
Ja, zei ik, het zit,
het zit in mijn lijf.
Als een gravure.
Je kunt poetsen en slijpen wat je wilt.
Niet te wissen.
Zal ik je weer op sabel trainen?
Ik knikte, een soort bevrijding.
Wereld kampioen zal je nooit worden.
Ik dacht aan mijn bescheiden prijzenkast.
Laatste beker ergens uit ’92.
Nee nooit wereld kampioen.
Wel terug naar de basis hoe ik ben.
Het wapen, de sabel ligt als geen ander,
aan die basis……