Creatieve geest.

Ben toch dat boek van die psychiater aan het lezen.
Het is heel herkenbaar en ook confronterend.
Het maakt ook bewust van mijn eenzaamheid.
Het is zo lang geleden maar voor mij staat hij er nog steeds;
de dood.
Van der kolk maakt het in zijn boek abstract.
Door hem te lezen is als een depersonalisatie.
Mijn trauma is toch iets van mij zelf?
Door dat te ontkennen verlies ik een soort van houvast.
Het sloot mijn jeugd af.
Opende echter de deur naar volwassenheid en gaf me vrijheid.
Een ongekende vrijheid.
Kon me begeven in ruimten van mijn geest waar ik niet eerder was.
En weet u ik raakte toen nóg meer verbaast;
verbaast over mij zelf.
Hoe heb ik het in godsnaam bedacht?
Heel het boek een bevestiging.
Bevestiging van een ontkende waarheid.
Een waarheid ontsproten uit een creatieve geest.
De mijne.
Stuk.
Een regeneratie als de huid van een slang.
Een slang met hypnotiserende ogen als uit het verhaal van Mowgli.
Een hypnotiserende waarheid.
Hij is vernietigend.
Kan aan hem ontsnappen door die zelfde waarheid.
Mijn creatieve geest…….