Brieven aan een vriendin 3.

Toen ik je zag aankomen op het station.
Ik heb je zo lang niet gezien.
Je gezicht in een koude bleke april zon.
Mooi zo mooi.
Ik dacht aan Kundera.
Zijn poëtisch geheugen.
Het zegt zoveel meer besefte ik toen.
Niet afgebakend door het fysieke.
Woorden doen tekort,
tekort aan wat ik zag.
Ze zouden stuk maken,
het voelen,
het voelen,
jij en ons poëtisch geheugen.
Begrijp je Lief?