Ogen.

Ogen, ogen die verraden.
Maar ik weet nooit zeker.
Want daar achter die façade,
façade van keurige netheid.
Heerst wellicht een anarchistisch opstand.
Opstand tegen het correcte burger bestaan.
Of misschien slechts een verlangen,
verlangen naar het onbekende.
Maar daar nooit aan toe willen of durven geven.
Ik weet het niet en zijn het slechts mijn gedachten.
Misschien ook wel doordat ik een boek lees.
Over een wereld die ik ontken als zijnde de mijne.
Een wereld die in mij heerst,
die mij meer maakt als dat ik toe zou willen geven.
Het gevecht in mij.
Het niet meer terug kunnen.
Want waar heen dan terug?
Kind van twee werelden.
Misschien wel drie.
Omdat ik maak.
Steeds weer maak.
En ik dacht aan jou.
Werelden, ogen…