Simpele denken.

Mijn boek is een ’n reis naar antwoorden voor herstel van hersenletsel.
Hoe meer antwoorden ik kreeg hoe groter de weerstand.
Weerstand van hen die weten.
Althans die denken te weten.
Mijn antwoorden zijn niet wiskundig of biologisch verklaarbaar.
Slechts natuurkundige logica stoelend op de kwantumfysica.
Wie begrijpt die laatste (on)zin?
Niemand denk ik want ik heb het maar verzonnen.
Ik lees een proefschrift van een toonaangevende neuroloogpsycholoog.
Moest wel lachen;
wie begrijpt nu deze “onzin?”
Mijn conclusie: hij heeft het maar, net als ik, verzonnen.
Alleen hij mag zich doctor/professor noemen.
Hij trekt conclusies gebaseerd op aannames zogenaamd wetenschappelijk bewezen.
Welke bewijzen?
Slechts bewijzen van iets wat niet te bewijzen valt.
Hij begint zijn proefschrift met de vraag:
Cognitive rehabilitation: restoration or compensation?
Vrij vertaalt:
Hersenen terug brengen in de oude staat: herstel of compensatie?
Vervolgens:
“Herstel van NAH is met de huidige medische stand van zaken niet mogelijk”.
Blijft slechts het zoeken naar hulpmiddelen.
Een betoog van enkele bladzijden over de aangewende hulpmiddelen.
Naja,
ben uitgenodigd voor een discussie met de best man.
Maar waar over?
Mijn simpele denken en oplossingen tegenover zijn universitaire wijsheden met
nog op geen lange na oplossingen?