Hello Roger,

As promised in Venray,
I leave a message in your guest book.
Thank you for your nice words after the show.
All the best to you and your dear ones!

Isabelle Georges

RESPECT!!

Beste meneer Roger,

Ik ben Serina en ik studeer verpleegkunde in Amsterdam. Ik ben met nog 5 andere meiden bezig met een project over CVA. En daarbij willen wij weten van de patienten wat zij vonden van de kwaliteit van de zorg in het ziekenhuis en daarbuiten. Hiervoor hebben wij een aantal vragen opgesteld en nu was mijn vraag of u die wilt/kunt beantwoorden. Dit mag u ook samen met iemand doen die veel bij u is geweest tijdens de opname.

Met vriendelijke groeten,

Serina

Hieronder vindt u de vragen:

1. Wat is de oorzaak van uw hersenletsel?
2. In welk ziekenhuis heeft u gelegen?
3. Hoelang heeft u in het ziekenhuis gelegen?
4. Wat weet u nog van het verblijf in het ziekenhuis?
a. Kunt u vertellen hoe u de zorg van de verpleegkundige vond?
b. Kunt u vertellen hoe u de artsen vond?
c. Met welke disciplines heeft u te maken gehad?
d. En hoe vond u daar de zorg van?
e. Wat kan er volgens u worden verbeterd aan de kwaliteit van de zorg?
5. Waar bent u na het ontslag uit het ziekenhuis naar toe gegaan?
a. Hoe vond u daar de kwaliteit van de zorg?
b. Wat kan er volgens u worden verbeterd aan de kwaliteit van de zorg?

Heej Roger,

Mijn bijdrage staat per ongeluk onder je hersenspinsel van vorige week.

Tot gauw,

Roos

Roger,
eindelijk een reactie op je boek ‘fanfare’,waar zo’n ‘ room eleven ‘ al niet goed voor is !! Al enige tijd geleden gelezen met het voordeel dat ik kan weergeven wat ook na langere tijd blijft hangen aan informatie uit je boek.
Voor dat ik je boek las wist ik niets van de sensatie van motorrijden, laat staan technische details. Dat ik dat ook uit je boek zou leren was een aangename verrassing. Wat me het meest is bijgebleven is het effect van wilskracht op een genezingsproces en bewondering voor het tomeloze optimisme wat jou uiteindelijk heeft gebracht waar je nu bent. Dat daarbij de geweldige ondersteuning van Marlies onmisbaar was moge duidelijk zijn.
Sinds het lezen van je boek ben ik nog meer dan eerst gaan kijken wat er wel allemaal kan, hoe we toch het onderste uit de kan bij mensen met hersenletsel kunnen halen en niet te pessimistisch zijn zonder realisme uit het oog te verliezen. Mijn exemplaar van het boek is inmiddels stukgelezen door de afdeling waar ik werk als verpleeghuisarts in Boxmeer. Op die afdeling wonen bewoners met onder andere hersenletsel . Jouw optimisme en wilskracht is een stimulans in het werken aan verbetering bij mensen met hersenletsel én maakt je bewust van het belang van je attitude als hulpverlener.

Groeten, rose-marie

hierbij Stef zijn e-mail. Stef heeft net je reactie gelezen,en is zeer herkenbaar voor hem.

Hoi Rogier. Hier een reactie die je op de site van Stef gezet heb. Momenteel is Stef zijn grootste probleem zijn korte termijngeheugen en leren / werken. (in het kort de oorzaak):
Stef is op 10-09-2006 van fiets gevallen. Naar de EHBO in Hoorn gebracht, daar hebben ze niet het protocol gevolgd. Want Stef was naar Volendam te kermis geweest en ze gingen er dus maar vanuit dat iedereen die daar heen gaat te veel drink en snuift. Ze weigerde Stef verder te onderzoeken.
Hij werd ontslagen, de dag daarna ging het fout. Achteraf bleken zijn hersen die nacht zo te zijn opgezwollen dat er in een ander ziekenhuis een stuk bot uit zijn schedel genomen moesten worden om hem te redden. Ziekenhuis Alkmaar vondt het stom dat ze niet verder gekeken hebben, de bloedneus die Stef had duide duidelijk op hersenletsel zeiden ze en niet op snuiven.
Hoorn blijft ontkennen als ze hadden gedaan wat ze hadden moeten doen wie zegt hun dan of Stef dan anders zou zijn dan nu.
Ziekenhuis Alkmaar is voor onze Stef de goede geweest.
Stef zou volgens de neurochirug de nacht van 11-09-2006 niet overleven. Maar Stef heeft zo hard geknokt om het te redden. een week later ontwaakte hij op het IC daar. Maar weer werden wij gewaarschuwd dat hij echt een kasplantje zou blijven, zijn hersen hadden een te zware klap gehad.
Ook nu deed Stef de medici weer versteld staan. Hij is geen kasplantje geworden.
Veel therapie in ziekenhuis en heliomare gehad.
Stef kan nu eigenlijk alles weer, behalve leren.
Stef heeft van dit alles over gehouden dat zijn korte termijn geheugen kapot is, zijn concentratie en zijn emotie.
Stef wil heel graag werken als beveiliger. Heeft de opleidng gedaan, maar bleek toch te zwaar. Maar wilskracht zet voort en hij wil het nog steeds.
De rentree wil hem graag helpen, maar dat mag niet. Deze mensen mogen alleen helpen als iemand een uitkering krijgt.
En daar komen dus de problemen, dus niet zozeer wat jij dacht bij de artsen maar bij de Nederlandse wet.
Je mag dus alleen hulp krijgen als je een uitkering krijgt.
Stef is begonnen te werken bij een bedrijf,maar het blijkt toch allemaal te zwaar te zijn. Steeds blijkt dat hij minder uren kan werken. Hij is zo verschrikkelijk moe.
En mensen zijn zo hard. Het is immers alweer 2 jaar geleden, dan moet alles toch wel weer eens over zijn??!!
Stef ziet er toch normaal uit…Het geduld van de omgeving is op, de steun is er niet meer. Hij valt in een gat, zonder hulp. tussen wal en schip dus. En hij moet nu de kracht vinden om verder te gaan.
Momenteel weer onderzoeken omdat hij al een aantal keren flauwgevallen is en last heeft van zijn beschadigde oog.
Dit was in het heel kort 2 jaar ellende van Stef.
Wij willen jou ook heel veelsterkte wensen.
Hoe is het nu met jou?
Groeten Linda en Stef

Hallo. Ik heb je boek niet gelezen. Maar ik zoch iets op het internet over gevolgen van hersenbeschadiging. Onze zoon heeft namelijk op 16 jarige leeftijd een ongeval met de fiets gehad en heeft hierbij hersenletsel opgelopen. op 11-09-2006 lag hij op sterven en door hard knokken is hij er nu nog. Maar hij loop tegen veel problemen aan nu. oa
Hij is niet meer in staat door zijn korte termijn geheugen om op dit moment een vakdiploma te halen.
Maar het verhaal is lang om hier te plaatsen, zie zijn site.
Ik weet niet hoe het nu met jou is, maar ik wens jou en je gezin veel sterkte.

Heel ontroerend allemaal

Hoi Roger,
Na druk gegoogled te hebben, jou verhaal gelezen. Het geeft mij een beetje hoop. Op 13 juni 08 is mijn pleegzoon van 21 in een “jonge honden bui“van een roltrap af gevallen en tien meter naar beneden gestort. Lettelijk met zijn hoofd op een treinstation terecht gekomen. Na ruim 6 weken kunstmatig in coma gehouden te zijn, spreken de artsen nu van een verlaagd bewustzijnsniveau.
Sinds een week zit hij nu in een verzorgingshuis. De artsen zijn uitbehandeld”. Over een paar weken wordt hopelijk zijn schedel teruggeplaatst.
Jou verhaal over de dingen die je nog allemaal wilde doen (en gelukkig nu ook weer doet!) zijn zo herkenbaar
Ik put echt een beetje kracht uit je verhaal en hoop dat Delano, net als jij over een tijdje weer van zijn leven kan gaan genieten.