Gylfe, koning van Swithiod ...

Gylfe, koning van Swithiod (het oude Zweden), stapte het huis binnen van de goden.
Daar werd hem verteld door drie wezens; Hög, Tred en Jämmnhög hoe de wereld ontstaan is.
In het noorden Nifelheim, de wereld van de koude en duisternis. Muspelheim waar Surte regeert met zijn vlammend zwaard.

Is het niet vreemd om ’s morgens wakker te worden met in kop een Vikinger?
In kop de Vikinger in zijn typische kleding bestaande uit rendierenhuiden. Zijn blond golvend haar, blauwe ogen en zijn stevige kaken met baard.

Hij keek vanaf de heuvels naar het noorden, IJsland, Groenland, Canada, onbewoonde koude gebieden. Onontgonnen.

Gylfe komt uit de mythologie over de Vikingers. Hoe de Vikingers de wereld verovert hebben. Hoe zij, lang voor Columbus, Amerika al ontdekt hadden. Hun strijd om land, rijkdom en vrouwen te bemachtigen.

Uiteindelijk hebben zij de strijd verloren.
Maar hebben zij daadwerkelijk verloren?
Wat is verliezen of winnen als ze in hun strijd geleerd hebben een weg te vinden in onontgonnen gebieden. Geleerd hebben om te gaan met de nieuwe mensen die ze tegen kwamen. Geleerd hebben van andere gewoontes en gebruiken.
Zoveel groter is hun wereld geworden op aarde maar ook in de wereld van de goden.
De wereld waar alles logisch volgens vaste patronen in elkaar zit.

Of is dit enkel ogenschijnlijk?

En is de wereld van de goden een ondoordringbare wirwar van geloof en ongeloof van liefde en haat?

Waar is de grens tussen liefde en haat?
Kan men spreken over een grens tussen twee diepgewortelde gevoelens?

Gylfe betwijfelt het.

Hij denkt dat er alleen liefde is want zou de liefde overgaan in haat zou er geen vruchtbare bodem meer zijn voor warmte, genegenheid, geborgenheid en nieuw leven.
Haat is er alleen omdat hij geen liefde kan ontvangen omdat hij de liefde niet kan vrij laten.
Vrijheid van de liefde is de absolute voorwaarde om het te laten voortbestaan.

Misschien is dat de grens.