Hoop.

Ik lees een verhaal van een man met leukemie.
De chemokuren, zijn weg tot herstel.
Hij weet ondanks zijn verschrikkelijk aandoening
Olympisch goud te halen in Beijing met zwemmen.
Eeuwig roem valt hem ten deel.
Hij gelooft niet in vechten tegen je aandoening.
Zijn legitieme vraag is ook:
hij is gestorven;
heeft hij dan niet gevochten?
Het is gewoon pech of geluk hebben.
Gelooft ook niet in dat positief denken invloed
heeft op wel of niet herstel.
Eigenlijk stelt hij mijn weg tot herstel als “broodje aap
verhaal”.
Evenals het verhaal van Lance Armstrong en zijn herstel van
kanker.
Puur geluk!
Hij ontneemt met zijn stelling velen hun hoop.
Waarom haalde hij goud in Beijing?
Kwam dat door de geweldig trainers die hij had?
Zijn herstel van leukemie door de kundige artsen?
Mede.
Ik denk dat uiteindelijk iemands constitutie zijn wel of niet
herstellen van een bepaalde aandoening bepaald.
Doet winnen of verliezen.
De blauwdruk van zijn bestaan.
Daar zit zeker een factor “geluk” in.
En ik denk dat dat toch te beïnvloeden is door je denken.
Maar wat maakt het eigenlijk uit?
Hoop doet leven is het gezegde.
Reëel of niet doet niet ter zake.
Ontneem niet iemands hoop Maarten…