Pad naar wijsheid.

Ik begeef me op een onbekend pad.
Maar is hij onbekend?
Ik denk veel eerder de omstandigheden.
Steeds verder,
steeds verder begeef ik mij op het pad dat vele duizenden
jaren gelden de Sages in het oude China gingen.
Mij steeds meer bewust, ik weet niets.
Tegen een muur van westerse wetenschap.
Want zij weten het beter.
Met al hun kennis laten zij mensen met hersenletsel tasten
in het duister.
Mij buiten spel zettend daar mij het papiertje ontbreekt van jaren studie.
Vooral “erkende” studie.
Mijn persoonlijke waarnemingen en ervaringen gelden niet.
Mijn pijn geldt niet.
Mijn succesvol herstel geldt niet.
Niet meer als een incident.
Eigenlijk het verhaal van de leerling en de meester.
Een leerling vraagt zijn meer dan 100 jaar oude Chinese meester Laotze.
Wat bent u aan het doen meester?
Ik leer mijn beste leerling.
Waarop de leerling zegt:
Maar, maar meester u weet toch alles al!
U bent meester!
Laotze zegt:
ik ben enkel meester omdat ik leer mijn beste leerling.
Jij en ik leerling.
Jij en ik meester.
Jij vertelt me jouw ervaringen.
Ik leer.
Ik vertel jou de mijne.
Jij leert.
Dus wat maakt het verschil; leerling, meester, meester, leerling?
Het enig verschil is ons pad dat wij begaan om tot wijsheid te komen.
En is dat dan de universele wijsheid?
Nee slechts dat wat je omzet naar daden waar wij van kunnen leren…